Ontlading, of: Blik
Hij draagt haar bij zich in een oud sperziebonenblik. Dat doet hij al jaren. Ook al hield ze niet van sperziebonen, en al helemaal niet van die uit blik.
Buigend voor de wind stapt hij door glanzende bladeren op schoenen vol gaten, in sokken vol nat. En dan ligt hij ineens op de grond. Hij kreunt.
Het blik.
Het blik ligt open in het gras. Hij heeft haar laten vallen.
Zijn moeder vormt grijze hoopjes in het groen. Naakt is ze, overgeleverd aan de wind. Maar ze vecht niet om te blijven, ze zwerft aan hem voorbij. Ze stuift op, verspreidt zich over sprietjes, verspreidt zich lichtjes uit het zicht.
Zijn wang is nat. Maar dat is het gras, misschien.